Hosseinieh Laubach

اي خداي عشق آمد از سفر پيغمبرت

نيمه جان برگشته اي آرام جانت خواهرت

خواهرم اما نه آن خواهر که رفت از کربلا

زينبم اما نه آن زينب که بشناسي مرا

شمه اي گويم که از داغت چسان برگشته ام

با لواي عشق رفتم با عصا برگشته ام

بين همراهان زداغت قد کمان باشد بسي

ليک از زينب کماني تر نمي باشد کسي

از علمدارت نشاني مانده باقي حسين

پوستي بر استخواني مانده باقي حسين

بسکه تا شام بلا بر من جسارت کرده اند

شام تا کرببلا طفلان مرا آورده اند

آنقدر زخم زبان بر قلب تنگم مي زدند

اي برادر شکر مي کردم که سنگم مي زدند

بارها کردم جدا از ما جدا گردد سرت

تا نبينبي زير شلاق اوفتاده خواهرت

عشق تو هر سو کشاندم ورنه اي روح حجاب

دختر زهرا کجا و بزم ننگين شراب

اشک ريزم از امانت داري ام اي پير عشق

ز آنکه جا مانده يکي از غنچه هايت در دمشق